Ta rozmowa zamyka właśnie trylogię, którą – chronologicznie – rozpoczęła. Przed Tomkiem Gwincińskim i Sławkiem Janickim porozmawiałem właśnie z nim, niemal bezpośrednio po koncercie, pod którego wpływem byłem jeszcze kilka dni. O jego ówczesnej roli na scenie pisałem później tak: te frazy to jednolite połączenie rozdzierającej, plemiennej ostrości z orzeźwiającym, kontemplacyjnym zamyśleniem. Chodząc po sali…