Ostatni wpis zakończyłem słowami: na wierzchu pozostawało wciąż swoiście skoncentrowane poczucie celowości, a szansa wsłuchania się w indywidualny wkład każdej z części zestawu (możliwa dzięki dominującej powściągliwości) pomagała objąć całą konstrukcję i gdy po 40 minutach zadałem sobie pytanie, czy kolejny utwór nie przekroczy przypadkiem granicy wyczerpania konwencji, to 5 sekund później, w odpowiedzi, usłyszałem…