Przed tym koncertem miałem wiele wątpliwości – jedna z ostatnich dat na dość długiej trasie, wnętrze nie wzbudzające za grosz zaufania i, stężający niepokój, przebieg próby. Niepokój… rozwiany po pierwszym takcie.

Tomasz Stańko New York Quartet / 11.04.2017 / Kinepolis, Poznań

W większości stonowany i refleksyjny repertuar z December Avenue, mimo że nadawał muzyce ton i definiował jej charakter, pozostawał na drugim planie, ponieważ w kreślonych atmosferą granicach, wszyscy poruszali się całkowicie swobodnie, wzbudzając ruchliwą zmienność formy – najważniejszy pozostawał dźwięk, jego autonomia i waga.

Gra Geralda Cleavera była dyskretna, oszczędna, a jednocześnie wyrazista i obecna. To, jak operował dynamiką (wymowne zmiany natężenia zachodzące w ekstremalnie krótkich przebiegach: delikatny i miękki akcent na tomie, następujący pół sekundy po dosadniejszym uderzeniu w werbel) i panował nad brzmieniem (obrazowy i uderzający kontrast pomiędzy punktowym ride’em, syczącym hi-hatem i roztaczającym się crashem) miało w sobie coś z cudowności.

Podobnie Alexi Tuomarila, którego stawiane żywo, stanowczo i selektywnie frazy niosły ze sobą również ciepło i rozmaitość oraz Reuben Rogers wprawiający w ruch i pewne zdyscyplinowane rozluźnienie nawet najbardziej stojące fragmenty. Dało się w jego artykulacji wyczuć też coś arystokratycznego, szczególnie gdy sięgał po smyczek i wypełniał salę ekspansywnym i dostojnym rejestrem.

Tomasza Stańki, choć grał teoretycznie najmniej, było jednak najwięcej. Czasem zrywnie rozcinał i ulotnie zakrzywiał strumień dźwięku, miejscami pozwalał mu długo i bez przeszkód trwać, niekiedy po prostu malował grubszym lub cieńszym pędzlem, a raz czy dwa, przeszedł w naszpikowany nieustępliwością, iście lwi, ryk.

Korzystając z, pozornie archaicznej, formuły i klasycznego instrumentarium zabrzmieli nowocześnie, wielobarwnie i aktualnie, a impulsywne pokrzykiwania kontrabasisty, uśmiech i podrygiwanie lidera w rytm pisanej dyfuzyjnie fabuły, a także oddalanie od ust, ledwo co zbliżonego, instrumentu, by dać reszcie muzyków jeszcze trochę czasu, podkreślały istotność tej – dla mnie jednej z ważniejszych – muzycznej historii.